Een column van architect Jules Lucas.
Ik geloof in een betere toekomst. Als architect zat er de afgelopen jaren niet veel anders op, maar het is ook mijn oprechte overtuiging. Zou het niet fantastisch zijn als we onze wereld een tikje beter achter kunnen laten dan dat we hem hebben aangetroffen? Een open deur misschien. Toch moeten we zuinig zijn op wat we hebben en daar wil ik graag aan bijdragen. In mijn vak, door zorgvuldig om te gaan met onze omgeving en grondstoffen en als mens.
Ik vertrouw hier en nu in de kracht van mensen. Noem het humanisme, of een collectieve God. Als je ergens in gelooft ben je tot veel meer in staat. Tenminste, zolang je ook nog durft te twijfelen.
Durven twijfelen is een uiting van kracht. Het verbreedt je horizon. Begint het geloven waar de wetenschap ophoudt? De filosofen zijn het er na jaren debatteren nog niet over eens. De Aboriginals wel, zij maken geen onderscheid tussen geloven en weten. Ze hebben er niet eens een woord voor.
Waarom ook? Zolang jij gelooft dat mijn digitaal gecreëerde bitcoins geld waard zijn, hebben wij een deal. Zolang Jorit Bergsma gelooft dat hij sneller is dan Sven. Zolang Michel Boogert gelooft dat de arts ook echt vitamine E, P en O bedoelde. Zolang we alles geloven wat er in De Telegraaf staat. Zolang Merkel Obama gelooft als hij zegt dat de NSA het echt niet weer zal doen. Zolang Arie Slob gelooft in de coalitie. Zolang de net iets te goedbetaalde voetballers van FC Twente erin geloven.
Zolang geloof ik in de kracht, liefde en goedheid van mensen. Als we er samen in geloven, durven twijfelen en er ook nog wat aan willen doen, gaan we een betere toekomst tegemoet. Dat geloof ik.