St. Cecilia uit Vasse organiseerde gisteren een muziekavond met als thema ‘hits van Hollandse bodem’. Tot groot genoegen van de concertcommissie was de belangstelling voor dit traditionele najaarsconcert wederom groot; een schatting van 300 mensen is zeker niet aan de lage kant.
De zaal bij Tante Sien was om 19.30 uur al zo goed als vol. Omdat de muzikanten hun kleding hadden aangepast aan het thema (met rood, wit, blauw en oranje accenten), vond presentatrice Rifka Schepers dat ze hierin niet achter kon blijven. Uitgedost met een koninklijke hoed en een passend hilarisch verhaal gaf ze het startschot voor deze muzikale avond. De fanfare, onder leiding van Edwin Luttjeboer, begon met de tophit Ik tel tot drie van Guus Meeuwis. De zaal reageerde meteen enthousiast en het beloofde een zeer sfeervolle avond te worden.
Robert Brookhuis zette met het jeugdorkest 3 nummers neer. Hijzelf en de jeugdleden waren daarvoor speciaal uitgedost in een tuinbroek met delftsblauw tegeltjes-motief. Na het nummer Blues ’n Boogie brachten ze het nummer Vrouwkes ten gehore. De afsluiting van dit onderdeel was het nummer Zo gaat de molen, waarbij de zaal werd uitgedaagd om dit mee te zingen en de muzikanten het tempo steeds verder opvoerden.
Na het jeugdorkest nam Gerrit Kelder, met zijn jeugdslagwerkgroep, het dirigentenstokje over. De slagwerkers speelden achtereenvolgens Second track en Concert debuut. Hoewel de spanning op de gezichten van de jonge muzikanten af te lezen was, ging het optreden vlekkeloos.
Naast de muziekgroepen trad er op het najaarsconcert ook een aantal solisten op. Merel Reinders vertolkte het nummer Girl van Anouk. Zij werd hierbij begeleid door het orkest. Dit is extra lastig voor een solist, omdat het vraagt om een goed samenspel met de muzikanten. Toch heeft het gezamenlijk repeteren zijn vruchten afgeworpen en het publiek was overdonderd door de uitstekende wijze waarop dit nummer ten gehore werd gebracht. En na Merel was het de beurt aan een zeer jonge soliste uit het fanfare orkest. Sophie Mensink speelde op de bugel in haar eentje het nummer Il Silentio. Zij pakte meteen de aandacht van de zaal en wist deze aandacht ook vast te houden; je kon een speld horen vallen. Na afloop kreeg zij een staande ovatie van haar mede-muzikanten en het publiek.
Het orkest speelde na dit solistenwerk een nummer van André Hazes: Zij gelooft in mij. Bij deze klassieker deed het publiek sterk mee.
Het afwisselende programma werd voortgezet door de slagwerkgroep, ook onder leiding van Gerrit Kelder. Zij speelden een drietal nummers achtereen: Bongo Exotique, An African Impression en Amnesia. Met een grote slagwerkgroep, en een instrumentarium dat elk jaar weer uitgebreider wordt, stonden deze 3 nummers als een huis, gezien de enthousiaste uitingen van het publiek. Vlak voor de pauze verzorgde het koor Pop4You, onder leiding van Marion Weerink, een tweetal hits van Nederlandse origine. Alles is liefde van Bløf en Streets van Kensington. Naast goede zangkwaliteiten beschikt dit koor ook over een goede performance. Met deze 2 eigenschappen hadden zij de zaal in hun ban.
Na de pauze vervolgde de fanfare met het lied Het Dorp. Aansluitend speelde de slagwerkgroep de nummers Back to Santana, Kyoto en Stick jokes. Het laatste nummer sloeg erg aan bij het publiek vanwege de grappige effecten. De fanfare zette het programma voort met 2 nummers, Calm after the Storm van The Common Linnets en Pastorale van Ramses Shaffy en Liesbeth List. Bij dit laatste nummer werd het orkest ondersteund door de pauken van de slagwerkgroep, waardoor het nog meer door het publiek gewaardeerd werd. Geef mij de mooiste nacht, een nummer van Dana Winner, werd gezongen door Merel. Deze conservatoriumstudente begeleidde zich daarbij zelf op haar piano. Een gevoelig nummer waarvan iedereen genoot.
Pop4You zong daarna een nummer van Nielson, Sexy als ik dans en een nummer van Within Temptation: Icequeen. Bijzonder bij de nummers van dit koor is dat de dirigente Marion Weerink zelf de arrangementen maakt. Het slotakkoord op deze avond was weggelegd voor het orkest en de slagwerkgroep. Het nummer This is wat it feels like van Armin van Buuren werd op fenomenale wijze vertolkt, vooral omdat DJ Marcel Pol, die de hele avond geluid en licht verzorgd had, de laatste maten van dit nummer overnam. Het publiek ging daarbij uit het dak.
Het afwisselende programma, ondersteund door een presentatie van lichtbeelden van Thomas Booijink en Job Lansink, en natuurlijk de regie, in handen van Jarno von Piekartz samen met de kwaliteit van de vertolkte nummers maakten deze avond tot een zeer geslaagde muziekavond. “Vasse kan terugkijken op een op en top avond”, zoals de voorzitter Clemens Kempers in zijn slotwoord aangaf.
