Verrassend genoeg zijn het niet toeristen uit andere delen van het land, maar bovenal lokale recreanten die meedoen aan de Tubbergse Men- en Ruiterdagen. Dat blijkt uit een korte inventarisatie onder deelnemers die vanmiddag kort stopten bij Kampkuiper in Harbrinkhoek. Niettemin spreken ze allen hun grote waardering uit voor de organisatie, de bijzondere routes die ze mogen afleggen en de ontvangst tijdens de rustpauzes.Gisteren vingen de Tubbergse Men- en Ruiterdagen aan met een rit over (grotendeels) Duits grondgebied. Vandaag en morgen wordt de gemeente Tubbergen verkent. Een enkeling neemt al jaren deel, maar velen genieten voor het eerst op deze manier van de omgeving. Zo nieuw is het ook voor Heidi Braakhuis. Samen met haar dochter en zoon ment ze een Haflinger vosmerrie. “Niet van ons. Nòg niet. Ze is zo enorm braaf”, zegt de Reutumse liefkozend tegen de pony. “Thuis hebben we nog een jonge Fries van net 1 jaar oud en enkele andere pony’s.”
Medische zorg
De organisatie heeft al jaren de steun van dierenartsen die welwillend een oogje in het zeil houden. “Ze willen natuurlijk niet dat er eentje dood neervalt, bij wijze van spreken. We controleren de hartslag van de paarden en kijken naar hun algeheel welbevinden. Ook omdat deelnemers dat zelf aangeven, het is geen verplichting”, legt de Geesterse veterinair Corné van der Bijl uit. “Meestal is dat helemaal oké, een enkele keer adviseren we iets langer te rusten. En dan gaat het wel weer. Overigens hebben we vorig jaar wel iemand uit de ‘strijd’ gehaald. Bleek achteraf dat die pony een week daarna bezweken was. Helaas kan het soms zo gaan, al valt natuurlijk niet te achterhalen wat de precieze oorzaak daarvan is. Wel dat er sprake was van een te slechte conditie.”
Kiezels funest
Wat deelnemers wel hekelen, zijn de kiezelstenen die zandpaden verharden. “Mijn paard weigert echt om erover heen te gaan. Wat wil je ook? Het doet natuurlijk pijn, als ze op zo’n verfoeid steentje stappen”, benadrukken de schoonzusjes Alice Kroezen en Ingrid Lansink-Kroezen uit Tubbergen. “Daar mag de gemeente wel wat aan doen. Of liever nog, ze helemaal nergens meer gebruiken; dat is nog beter. Op de Reutummerweg liggen ze ook al.”
‘Schone onderbroek’
De sfeer tussen deelnemers is opperbest. “Ik heb gisteren bijna in mijn broek gepiest van het lachen. Niet normaal meer, gewoon. Want wat gebeurde er? Er was een deelnemer die niet op haar paard kon komen. Dus ging haar man, Harry, als een soort opstapje fungeren”, vertelt Braakhuis als ze op handen en knieën uitbeeldt hoe het er aan toeging. “Vervolgens, tijdens de volgende stop bij De Roezeberg in Nutter, vroeg een man daar – die zag dat ze niet in het zadel kon komen – of zij toevallig een trapje nodig had. Toen zei ze heel oprecht ‘Hoezo, ik heb Harry toch al?’ Echt, ik kwam niet meer bij. Net als iedereen die daar bij was – trouwens. Heel grappig!”
