Vooral in de zomertijd is het schering en inslag. Mensen gaan op vakantie, maar kunnen kennelijk geen oppas vinden voor hun huisdieren en laten deze dan ergens vrij. Nog los van schade aan gewassen of verstoring van de natuurlijke balans, is die praktijk wat Margret Olde Meule betreft ronduit crimineel.
Ze maakt zich daarom sterk voor meer bewustwording. “Je kunt de mensen niet vaak genoeg erop wijzen hoe ze met dieren om moeten gaan. Als je bij aanschaf van een dier er niet voor 200% achter staat, moet je er niet aan beginnen. Zelfs niet aan een goudvis”, benadrukt Margret. “Ik lees weleens op sites van dierenartsen dat ze af en toe het verzoek krijgen om een dier in te slapen, omdat de eigenaren op vakantie moeten. Dan gaan bij mij de haren recht overeind staan. Zo’n persoon moet mij niet tegenkomen. Daar kan ik heel slecht tegen, onvoorstelbaar.”
In de loop der jaren heeft de Tubbergse dierenvriend honden, katten, vogels, konijnen, cavia’s en vele andere dieren van een wisse dood gered. Haar dierenliefde gaat ver, heel ver. Als een engel ontfermt ze zich over een minuscule kitten dat geen thuis meer heeft. “Gewoon gedumpt, mag je wel zeggen. Verschrikkelijk vind ik dat”, vertelt Margret. “Kennelijk denken ze ‘die redt zich wel’, maar het tegendeel is meestal waar. Het zijn geen wilde dieren, zijn ook niks gewend. Het merendeel wordt aangereden, verzuipt of verhongerd gewoon. Samen met mijn zoon heb ik een jaar of 5, misschien 6 enorm veel vissen uit de vijver hier gered. Die stikten gewoon doordat er gebaggerd werd. Daar ben ik zo boos over geweest… Maar goed, daar kwamen ook goudvissen en zelfs een schildpad naar boven. Kun je nagaan wat mensen allemaal dumpen.”
Anderen weten Margret (54) inmiddels ook te vinden. Regelmatig krijgt ze het verzoek om een jong diertje op te vangen, omdat men zich geen raad meer weet. Nee zeggen, dat lukt haar dan niet. “Duiven, een musje, kippen, eigenlijk van alles hebben we al over de vloer gehad. Soms lijken de beestjes haast dood te zijn, maar toch redden ze het vaak nog net weer. Ik haal dan speciaal voer voor ze, zet hen onder een infrarood-lamp et cetera. Je moet er wel wat voor over hebben, er echt voor zorgen. Anders wordt het natuurlijk niet wat.”
Zelf betitelt ze haar zorg voor de kleintjes als een soort hobby en wil Margret absoluut niet ‘in the picture’ staan. Als het aan haar ligt, is het veel belangrijker dat men eens leert dat het om levende wezens gaat en niet om handelswaar of speelgoed. “Ik doe wat ik kan. Zelf kwam ik vroeger vaak op de boerderij van mijn opa en oma, dus dan groei op tussen de dieren en krijg je dit ook van jongs af aan zo mee. Nu woon ik met veel plezier in het dorp, hoor. Maar soms is het wel onhandig. Zo had ik eens een fazantenjong opgevoed. Iedere keer als de buurman z’n raam sloot, ging dat het enorm aan. Dat kan natuurlijk niet. Hetzelfde met een haan die in een bos liep. Die maakte iedereen al ’s ochtends vroeg wakker, haha.”
