Nadine Nijhuis uit Vasse weet nu eindelijk waar haar wortels liggen.
Hiervoor reisde ze medio november met haar adoptieouders Fons en Jacqueline naar de Nieuwe Wereld, ofwel het Amerikaanse continent. Waarom? “Nou, omdat ik mijn eigen familie weleens wou ontmoeten. De familie waarin ik destijds geboren ben”, verduidelijkt de jongedame. “Ik heb nu eindelijk de antwoorden gekregen op vele vragen die ik jarenlang had. Daarom.”
Cactussen
Nadine kwam 24 jaar geleden ter wereld als Guadalupe in het Mexicaanse buurtschap genaamd La Gorriona, met toen 36 inwoners, in het district Guanajuato. “Het was daar gewoon enorm armoedig: nauwelijks scheuren in de wegen, alleen maar zand, hutjes. Geen fatsoenlijke wc, geen elektriciteit en water uit een eigen bron hadden ze daar niet. Alleen maar cactussen, cactussen, cactussen.”
Na een ongeluk met een kaars, waarbij Nadine zware brandwonden opliep, moesten haar ouders twee dagen door de woestijn lopen naar het eerste dorp. Daarna werd de kleine meid opgenomen in een ziekenhuis en moesten beide voorvoeten geamputeerd worden. Ver weg van haar geboorteplaats. Het bleek feitelijk de start van een lange levensreis, zonder dat ze zich dit toen bewust was.
De opname in het ziekenhuis van San Luis Potosí duurde zo’n vijf maanden. Hier werd, in overleg met van de kinderbescherming en andere lokale instanties besloten om Nadine in een kindertehuis te plaatsen. “Men dacht dat ik op die manier meer kansen in het leven zou krijgen. Althans, dat is de uitleg die ik in Mexico gekregen heb. Op zich is dat ook wel gebleken, als je ziet waar ik terechtgekomen ben.”
Adoptie
Ze verbleef twee jaar in het tehuis voor kinderen en kreeg er een andere identiteit. Haar ouders mochten hier niet meer op bezoek komen, zodat alle oorspronkelijke familiebanden afgesneden werden. “Dat ging toen kennelijk zo”, zegt Jacqueline.
“Nadine was op een gegeven moment al feitelijk geadopteerd door een Canadees echtpaar”, weet Fons. “Maar vermoedelijk zijn die mensen bij het in werkelijkheid zien van haar verwondingen teruggeschrokken en hebben ze er totaal van afgezien. Doordat het papierwerk hiervoor al rond was, had ze een Canadese nationaliteit gekregen. Dus dat moest vervolgens – via omwegen – worden teruggedraaid of in elk geval aangepast worden, zodat ze naar met ons in Rees (Duitsland) mee kon komen én mocht blijven.”
Het duurde bijna 10 jaar totdat de adoptie geregeld was. Zo groeide ze jarenlang op onder de vleugels van het intussen in Vasse wonende echtpaar. Voor hen was ze Nadine Nijhuis, voor de autoriteiten Guadalupe Meilleur-Dicaire. Onderwijl vroegen allen zich al die tijd af wat er gedurende haar vroege jeugdjaren allemaal was gebeurd.
Spoorloos
Met de hulp van de plaatselijke kinderbescherming wisten Nadine en d’r adoptieouders het spoor naar destijds terug te vinden. Hierbij hebben ze grote steun ondervonden van een Mexicaanse kennis, die hen later ook op de reis als begeleider en tolk ondersteunde.
Eerst volgde in Mexico een bezoek aan het adoptiebureau en het kindertehuis. Later volgden het ziekenhuis en het hoofd van de kinderbescherming.
Daarna vond de langverwachte hereniging met haar biologische familie plaats. Ze heeft maar liefst 13 broers en zussen, van wie er 3 overleden zijn. En zonder dat Nadine het wist, is ze via hen al 28 keer tante geworden. “M’n jongste broer zei: mijn verloren zusje is eindelijk terug. Dat vond ik zó lief. Met hem heb ik nu nog contact via WhatsApp.”
Terugkeer
Ook haar biologische ouders wisten sindsdien niet waar zij was gebleven, zo is inmiddels gebleken. “Ze hebben altijd gebeden, dat ik ooit eens terug zou keren. Dat vond ik wel erg heel mooi om te horen. Zoiets hoor je natuurlijk pas nu, achteraf. Maar dat zegt wel wat over ‘mijn Mexicaanse familie’ en hoezeer ze mij gemist hebben. Andersom is dat eveneens zo”, glundert Nadine. “En ik dacht nog wel, dat ze nooit meer naar me omgekeken hadden… Daar ging ik althans vanuit.”
Enige domper is dat ze haar moeder niet meer in levende lijve heeft kunnen ontmoeten. “Zij is drie wee jaar geleden overleden. Da’s inderdaad wel erg jammer. Maar ik heb samen met alle anderen, waaronder mijn vader, haar graf bezocht. Dus dan kan ik dit toch een plekje in m’n hart geven.”
Nu ze als het ware ‘de weg naar huis’ heeft teruggevonden, wil Nadine het contact met haar herontdekte familieleden in Mexico niet laten verwateren. Ondertussen houdt ze contact met haar nichtjes via WhatsApp of Messenger. Maar met d’r zussen lukt dit helaas niet, omdat de meesten analfabeet zijn.
Nadine wil er spoedig naar terugkeren. “Hopelijk over twee of drie jaar al – als ik de Spaanse taal een beetje meester ben.”
