Met in zijn rug een tikkende tijdbom probeert Paul Snijders er maar het beste van te maken. Dat hij op een gegeven moment een dwarslaesie zal krijgen is wel zeker, maar precies wanneer niet. Het kan morgen zijn, volgende week of ‘pas’ volgend jaar. Geen dokter die zich aan een dergelijke voorspelling waagt.
Voortbewegend per scootmobiel en met een grote hond aan de lijn is Paul (53) voor velen in Tubbergen een bekend gezicht, zeker bij de lokale voetbaltrots TVC’28. “Zolang het nog gaat, ben ik daar eigenlijk zoveel mogelijk. Als het eerste elftal op zondag thuis moet spelen, maak ik er bijna altijd foto’s van. Ook als een stukje afleiding”, vertelt Paul openhartig. “Het is een kwestie van tijd voordat ik definitief in een rolstoel zit en volledig afhankelijk ben van anderen. Tot die tijd wil ik doen wat ik kan, nog een beetje genieten van alles.” De tumor in zijn rug groeit langzaam, maar gestaag door totdat het ruggenmerg dusdanig beschadigd raakt dat Paul verlamd is.
Het naderende onheil hangt Paul daarmee als zijnde een soort zwaard van Damocles boven het hoofd, terwijl het in principe ieder moment kan vallen. Sinds bekend is wat hem te wachten staat, zijn alle beslommeringen hem zijn gezin niet in de koude kleren gaan zitten en vragen ze zich af hoe lang ze nog samen zullen zijn. Toch weigert de gemeente Tubbergen hun woning aan te passen, doordat ze in de tussentijd verhuisd zijn. “Kijk, wij hebben nooit eerder met dit bijltje gehakt. Wat wisten wij hier nou van af? Niks toch zeker? En maar goed ook, want dit gun je niemand. We zijn bij de gemeente geweest om hulp nadat mijn diagnose helemaal helder was. Eerst lieten ze weten ons graag te willen helpen, dat ook de eventuele verhuiskosten vergoed worden. Want ik kan gewoon de trap niet meer op. Maar vervolgens hoorden we al met al ongeveer een jaar lang helemaal niets. Geen telefoontje, geen brief, geen uitleg. Nul. Vorige week kregen we alsnog een antwoord, namelijk dat de aanvraag voor de aanpassing van onze woning, voor bijvoorbeeld een traplift en invalidentoilet, was afgewezen. Dan weet je echt even niet meer waar je het zoeken moet”, aldus Paul. Zijn echtgenote Carla valt hem bij: “En dan zeiden ze vorig jaar ook nog dat we maar moeten kijken naar andere plekken, dus buiten Tubbergen, om daar maar te gaan wonen. Dit terwijl hij alles hier heeft, zijn complete sociale leven is hier. Stel je nou voor dat we gaan verhuizen naar Albergen of Vasse. Wat moet Paul dan nog, de hele dag thuis zitten soms? Dat gaat toch niet? Hij vreet zichzelf nu al soms op omdat ‘ie bijna geen kant opkan. Op een andere plek wordt dat nog veel erger.”
Bezwaar tegen beslissing
Het gezin is vanwege Paul’s ziekte verhuisd naar de Balthasarhof, waar ze een woning vonden die wèl makkelijk aangepast kon worden. In hun oude huis, aan de Van Dieststraat, bleek dat onmogelijk. De gemeente ziet het anders en geeft aan dat ook de nieuwe woning niet voldoende geschikt is. Daardoor weigert ze medewerking aan de aanpassingen. Een gemeentelijk woordvoerder benadrukt dat de familie Snijders wel in beroep kan gaan tegen de beslissing. Dit hebben zij inmiddels gedaan en nu zijn ze in afwachting van de verdere bezwaarprocedure.
