De barricade op om samen een vuist te maken tegen armoede, dat willen de 3 strijdvaardige armoedecoördinatoren Carla Boerrigter (Oldenzaal), Mariska Jogems (Dinkelland en Tubbergen) en Mendy Versteeg (Losser) met hun samenwerking bereiken.
Door hun werk ‘met de poten in de klei’ te doen, willen ze de hulp zo laagdrempelig mogelijk maken en aanspreekpunt voor alle partijen zijn om armoede tot verantwoordelijkheid van iedereen te maken. Of liever idealistischer nog: om armoede de gemeente uit te krijgen.
Sinds de gemeenten samenwerken, nu ruim een jaar, kan niemand hier nog om armoede heen. Elke maand is er wel een informatiebijeenkomst over bijvoorbeeld het hoe en wat van de voedselbank of stadsbank waar vooral vrijwilligers op af komen.
‘Noaberschap’
Al zijn Twentenaren trots op hun ‘noaberschap’ (nabuurschap), de keerzijde van het omkijken naar de buur en de korte lijntjes is dat er snel een oordeel over armoede geveld is. “In de gemeente Tubbergen zorgde de komst van de voedselbank voor veel ophef. De gedachte is al snel ‘wij kennen hier toch geen armoede’, waardoor de drempel om van de voedselbank gebruik te maken alleen maar groter werd”, licht Jogems toe. “Mensen denken zo snel dat armoede iemands eigen schuld is want ‘kijk eens, hij komt wel met een auto naar de voedselbank, dus hij heeft het vast niet zo slecht’. Aan de gemeente de taak om ‘op de trom te slaan’ zodat iedereen medeverantwoordelijk voor armoede wordt.”
“Je hoeft de armoede van een ander niet op te lossen, maar kunt hem wel helpen de weg te wijzen naar de juiste hulp als je weet welke hulp er zoal is”, vervolgt Jogems. “Een goede buur is iemand die vraagt hoe het met je is. Twentenaren zijn niet zo recht voor hun raap. Op het congres van vandaag merk je dat we allemaal niet het beestje bij de naam durven te noemen. Durf gewoon te vragen of iemand geen geld voor het schoolreisje heeft en of hij daarbij geholpen kan worden.”
