Onze eerste burger is ziek. Dat is vast en zeker niet de keuze van Wilmien zelf. Ik wens haar dan ook bij deze van harte beterschap en een spoedig herstel.
Als je vroeger thuiskwam na een dagje lagere school, kwam het wel eens voor dat je moeder niet thuis was. Dat gaf al snel een gemis. De eerste vraag aan mijn vader was dan ook: “woar is oons ma?” Nu ik weet dat Wilmien ziek is, althans rust moet houden, treedt hetzelfde gevoel weer op als 50 jaar geleden, al weet ik nu wel waar ze is.
Voorlopig doen we het met Erik Volmerink. Nou ja ‘doen’, hij is haar vervanger. Hij neemt de portefeuille van Wilmien over. Nee, niet de portemonnee, die houdt Wilmien zelf, maar haar taken. En hij heeft er al zoveel. Eigenlijk is dat onmogelijk, maar het is nu eenmaal zo geregeld. Niets ten nadele van hem hoor, een prima kèël, maar hij is wel van het CDA, terwijl Wilmien partij-onafhankelijk is.
Zelf heb ik nog heel even aan Johan Kemperink gedacht als loco-burgemeester, maar dat is hetzelfde als Willem Engel benoemen als ‘minister van coronabeleid’. Bovendien zou ik Wilmien daarmee tekort doen. Wel zou Johan het tuincentrum van Tubbergen op de es weer in volle glorie herstellen, althans een poging. Ook de boerenkarren zouden dan weer over de keien in het dorp ratelen, daar waar ouderen nu niet met een rollator kunnen lopen. Het is ook nooit goed… Heb je een nieuw plein met mooie basaltkeien, net als de buren in Ootmarsum, zijn ze minder mobiele mensen vergeten. De steeds meer oprukkende scootmobielen, rollators en andere functionele karretjes lopen vast in de diepe goten en brede voegen van het Raadhuisplein en de Grotestraat, met alle gevolgen van dien. Help, help! Wilmien!
J. kwibus
