Al vanaf mijn 16e dacht ik dat een groen flesje met een beugel mijn favoriete glas was, totdat Glasrijk Tubbergen 25 jaar geleden haar intrede deed. Wat begon met hangende weckflessen in het Eeshofbos heeft zich ontwikkeld tot een Internationale Glaskunst-expo. Bovenal met dank aan de vele vrijwilligers. Alleen al in dat opzicht moet het welhaast kunst zijn.
Nu zijn er meer ‘cultuurbarbaren’ in Tubbergen die het groene glas ambiëren en de gekleurde botsautootjes op het Raadhuisplein maar kitsch vinden. Toch gaan voor het evenement zelf de handen op elkaar; als het maar niet teveel subsidie slurpt.
Persoonlijk vind ik het randgebeuren al een culturele verrijking. Het begint al met een gratis INTERNATIONAL GLASS ART EVENT-folder. Gelukkig staat ook Wilmien (bijna weer topfit en natuurlijk met glazen ambtsketting) in dit gelikte krantje. Maar het is pas echt genieten met de komst van al die ‘kunstliefhebbers’ tijdens Glasrijk Tubbergen. In het dorp waar iedereen elkaar kent vallen ‘vreemde vogels’ al snel op, tenminste als je er oog voor hebt. En wie een internationale kunsttentoonstelling bezoekt kan niet zomaar in spijkerbroek en gympen aankomen.
We kunnen ons dan ook weer vanaf woensdag 29 september t/m zondag 3 oktober opmaken voor een paar leuke dagen ‘Glas in ontwikkeling’. Ons dorp staat dan tijdens Glasrijk Tubbergen volop in de culturele belangstelling. Mijnheer pastoor Casper Pikkemaat zal zeker in z’n nopjes zijn met al die bezoekers aan de Sint-Pancratiusbasiliek, ook al komen ze helaas niet voor zijn baas, maar voor de gebrandschilderde glas-in-loodramen.
Met glasrijk wordt Tubbergen volgens de kenners Europees op de kaart gezet, waarbij de vroegere Internationale Motorraces op 2e Pinksterdag dan in het niets verdwijnen. Maar daar denkt natuurlijk niet iedereen zo over. Vraag het maar aan leden van de Stichting Historische Motorrace Tubbergen.
Tijdens Glasrijk Tubbergen komen de ‘echte’ kunstkenners van heinde en ver. Vaak in prachtige auto’s (cabrio’s of klassiekers), terwijl hun kleding net even iets anders zit dan bij de gemiddelde Tubbergenaar. Wat dacht u van handgemaakte Santoni schoenen of een Borsalino hoed. Maar ook een corduroy broek en de Burberry-jas in poncho uitvoering doen het goed in het culturele wereldje. Dan heb ik het nog niet eens over een kanariegele Gucci-pullover die bij sommige mannen losjes over de schouder hangt. Soms zijn die dure merken namaak of gedateerd, maar dat valt dan weer onder exclusiviteit. Mijn vader zei vroeger: “Als je niks bent, en je niks verbeeldt, ben je twee keer niks.” Zo is het Tubbigse aandeel ‘kunst kiekn en koopn’ dan ook omgetoverd in Art & Shopping. Dat klinkt al heel wat artistieker, voor de aankoop van dezelfde vaasjes.
De kunstenaar zelf of in sommige gevallen kunstenmaker, houdt het meestal bij een eenvoudig Citroëntje CV2 of een Renaultje bestel. Wie op al deze details let ziet dan meteen dat Glasrijk Tubbergen heel speciaal is. En dan heb je nog niet eens de hangende weckflessen in het Eeshofbos gezien, of de raampjes van Casper.
Tot mijn grote verdriet las ik dat het bestuur van de Stichting Glasrijk Tubbergen het elitaire sfeertje wil verminderen. Ik zeg: niet doen. Het is alsof je een clown zijn fopneus en flapschoenen afneemt. Daar gaat de lol, want ga voor de aardigheid maar eens tijdens glasrijk, met een biertje erbij, op een bankje zitten in hartje Tubbergen of op het terras van Ruud dat in de top 100 staat. Dan zie je al deze elitaire ‘glaskunstkenners’ interessant kijkend voorbij schuifelen. Hoe mooi is dat?
Een paar jaar geleden vroeg een ogenschijnlijk cultureel goed onderlegde dame (met poncho) aan mij of ik er ook bij hoorde, wijzend op twee lege groene flesjes die naast mij op het bankje lagen. Zo artistiek had ik het zelf nog nooit bekeken. Daarom ben ik dankzij deze ‘echte specialiste’ weer terug bij af en kies ik toch maar weer voor het groene glas. Ook dat is ‘Glas in ontwikkeling . Veel plezier en proost!
J. Kwibus
