Zeven jaren lagere school in Albergen – waarvan één gedoubleerd bij de mooiste juffrouw – lijken nu slechts zeven weken, maar de prachtige herinneringen zijn er zelfs na 60 jaar niet minder om.
Vooral de pauzes waren geweldig. Kringgesprekjes, freubelen en chillen waren nog niet uitgevonden. Voorin de klas hing nog een echt schoolbord waarop bijvoorbeeld juffrouw van der Wal of meester Wissink met een schoolkrijtje prachtige letters schreef. Voor de jeugdige lezers: een meester is géén portretschilder maar een mannelijke uitvoering van een schooljuffrouw.
En dan niet te vergeten het schoolgebouw zelf. In bijna elk dorp stond vroeger een soortgelijke school. Vaak al zichtbaar vanuit de verte. Je zag het dan ook meteen; een soort gevangenis, maar dan van negen tot vier. Allemaal herinneringen die je nooit vergeet, zelfs niet als je vergeetachtig wordt.
Wie tegenwoordig op afstand naar een willekeurig schoolplein kijkt ziet weinig verschillen met vroeger. Ook nu krioelen ze door elkaar, maken plezier of staan aan de kant. Toch zijn er wel degelijk nieuwtjes. Speeltoestellen te kust en te keur en natuurlijk voorzien van rubberen tegels. De smartphone zou zomaar eens uit de broekzak kunnen vallen tijdens een koprol. En er staan nu ook altijd juffrouwen op de uitkijk. Zeg maar de cipiers.
De Rooms-Katholieke basisschool De Wiekslag in Tubbergen is een van die scholen. Aangesloten bij het TOF is het met recht een toffe school. Ze noemen daar de leerkracht nog steeds juffrouw en de zeldzame meester wordt ook bij zijn kennisnaam aangesproken. Ook de kinderen noemen ze daar nog gewoon jongens en meisjes. De vraag is natuurlijk wel of dat zo blijft nu de woke-cultuur haar intrede doet.
Alle vreugde op het schoolplein daargelaten, bij het aanschouwen van alleen het gebouw De Wiekslag schieten je de tranen in de ogen. Nee, ik ga het niet uitleggen, een foto zegt meer dan duizend woorden.
In 2010 werd deze eigentijdse huisvesting gerealiseerd. Kosten ruim 4 miljoen euro. Wat waren we in Tubbergen trots op de mooiste school van Twente. Helaas kochten wij ‘een kat in de zak’.
Natuurlijk zijn er tegenwoordig hele andere problemen dan een ‘vieze school’, maar het knaagt wel. Zeker als je belazerd bent. Is er nu werkelijk niemand die het ooit zo mooi bedoelde bouwwerk een facelift kan geven? Het antwoord is nee! Iedereen en alles buitelt over elkaar heen.
Nu al hebben meer dan duizend kinderen herinnering aan deze ‘vieze school’. Ook deze kinderen zullen dat hun verdere leven niet vergeten. Het zou mij niet verbazen dat deze generatie zich groen en geel zal ergeren aan hun vroegere basisschool, ondanks de leuke juffen en speeltoestellen. En er zijn al zoveel kinderen met een ‘rugzakje’. Dorps-psycholoog Jan Olde M. krijgt het nog druk met al deze toekomstige trauma’s. Wielrennen kan hij dan wel vergeten.
Wie naar deze basisschool durft te kijken krijgt stante pede een ongemakkelijk gevoel. Wat is er bij deze rooms-katholieke school in hemelsnaam misgegaan? Of hebben ze vooral bij de gemeente zitten slapen? Daar blinken ze sowieso niet uit in kordaat beleid als het gaat om bouwen. Onlangs heeft een slimmerik 1e klas bedacht om er zonnepanelen op te leggen om de narigheid te camoufleren, maar het resultaat is vergelijkbaar met de mislukte botox-behandeling van mijn overbuurvrouw.
Directrices Rian Wiegerink en Marlize Fischer, maar ook de leerkrachten storen zich vast en zeker ook aan het lelijke dak van hun basisschool. Het zijn vaak details die het verschil maken tussen blij en bedroefd.
Hopelijk neemt de gemeenteraad alsnog haar verantwoordelijkheid, doch ik vrees met grote vreze, ondanks de vette reservepot van het gemeentebestuur. Bovendien zijn ze daar sinds de verkiezingen in maart bezig met hun ‘geregistreerd partnerschap’, dat nu al bijna 4 maanden duurt.
Zou pastoor Pikkemaat niet even kunnen appen met wijlen burgemeester Kolenbrander? Het gebakkelei over de rood-geel-groene paddenstoel duurt nu al vanaf 2017. Zo jammer, want deze school verdient het niet om ‘het lelijke eendje’ van Tubbergen te zijn.
J. Kwibus
