Nu heb ik niks met Engelse woorden want Twents is gewoon beter en Nederlands al moeilijk genoeg. Toch maak ik voor Kiss & Ride met tegenzin een uitzondering. Ouders die hun kroost halen en brengen naar de basisschool De Wiekslag. Jaargang 2022 – 2023 is weer begonnen en dan maakt Kwibus graag de vergelijking met bijvoorbeeld 1961 -1962 toen er nooit ouders bij school stonden.
Op z’n zachts gezegd is het ook wel een beetje vreemd, halen en brengen, want wie tegenwoordig luistert naar enthousiaste ouders hoort dat kinderen al met bijna 4 maanden kunnen lopen en met 18 maanden kunnen fietsen; zonder zijwieltjes! Dan durf ik bijna niet te zeggen dat onze zoons pas met 18 maanden konden lopen en dat ze met 18 jaar nog steeds niet konden fietsen, gezien de vele beschadigingen en de aan flarden gereden zijwieltjes, van hun café-fiets.
Kinderen worden tegenwoordig via een speciaal aangelegde route naar school gebracht. Nee, niet door taxi Hulshof. Ouders rijden nu nog zelf, al worden ook veel opa’s en oma’s gestrikt. Die vervelen zich toch stierlijk. Of het daardoor veiliger wordt is nog maar de vraag. De route gaat via gekleurde totempalen naar Kiss & Ride, een plek bij school waar kinderen uit de auto worden gekieperd. Geen probleem er liggen immers rubberen tegels. Sommigen parkeren de auto echter op de stoep en dat in de gemeente met de minste ‘hufterboetes’ van Nederland. Gelukkig duurt dat asociaal parkeren niet zo heel lang want slijmen met de juf dat Noah graag naast Sophie zit is verboden. De naam Kiss & Ride zegt genoeg. Streng hoor die 38 juffen.
Wat hebben wij vroeger dan een mooie en spannende jeugd gehad en dan bedoel ik niet het lezen van de nu ‘verboden verhalen’ van die dikke Billy Turf of mijn held Winnetou, maar gewoon zonder gehijg in de nek van ouders leuke dingen doen. Zo fietsten alle jongens en meisjes uit Albergen en ver daarbuiten zoals in mijn buurt (Kokhuis, Rekers, Eidhof, Lucas, Rietmeijer, Keemers, Tenniglo en Rikmanspoel) geheel zelfstandig naar de lagere school. Zes jaar lang. Ook tussen de middag want moeders waren altijd thuis.
Heen en terug over de Gravendijk langs café Elsgait. Ik zie nog het bord aan de muur “Volledige Vergunning”. Nooit gedacht dat die tekst zoveel narigheid zou opleveren. Daarna 2 kilometer langs de Ootmarsumseweg zonder fietspad, geen helm en van een oversteekmoeder had nog niemand gehoord. Gelukkig was er toen minder verkeer al reden vrachtwagens wel héééél dicht langs mijn Piet Pelle; een tweedehands Gazelle fietsje dat door BekkesGerriet was opgeknapt in de schuur achter zijn woning aan het Kanaal ZZ. De eerste schooldag werd ik begeleid door mijn oudere zus Ria (10 jaar) maar zij moest al meteen op de bult bij ‘Eenhoes’ afhaken. Nee, mijn zus is niet van Tenniglo, die dames werden een generatie later prof-wielrensters.
Het voordeel van kinderen in een autostoeltje is dat ze superhandig worden met de tablet die achter de voorstoel zit. En als het regent blijven de haartjes droog. De vraag is echter wel of het in de toekomst ook veiliger wordt voor deze kinderen. Jong geleerd is immers oud gedaan. Na jaren van betutteling gebeuren helaas nog steeds (te)veel ernstige ongelukken met jongeren die lang in een ‘veilig stoeltje’ zaten.
Toch is er een ander aantoonbaar nadeel, dat pijnlijk zichtbaar wordt wanneer jongelui zich aanmelden voor een beroep met verantwoordelijkheid én fysieke vaardigheden, bijvoorbeeld bij de brandweer, het leger of de politie en dan vooral de meer specialistische en fysieke onderdelen. Niet iedereen wil natuurlijk zo’n baan al staan deze nog steeds in de top vijf, vooral bij jongens. Het afvalpercentage is echter schrikbarend hoog. Opleiders klagen steen en been over gebrek aan verantwoordelijkheid en weerbaarheid van kandidaten. Watjes, dropjes, mietjes, zijn veel gebruikte kreten van instructeurs, al kun je met zo’n classificatie altijd nog manager worden en zelfs staatssecretaris van Asielzaken.
In mijn tijd waren ‘kunstlicht’ en ‘diepvrieskippen’ al zorgelijk. Daarna kwam de ‘Patatgeneratie’ en vandaag de dag worden rekruten de ‘PeterPan-generatie’ genoemd. Dat klinkt niet erg volwassen, maar verantwoordelijkheid krijg je dan ook niet in een kinderstoeltje. Bovendien worden tegenwoordig zware fysieke vaardigheden door jongeren veelal beoefend op een snorscooter, elektrische fiets of PlayStation 5. Als je dan alles bij elkaar optelt wordt een wandelingetje van 50 kilometer met een rugzakje al snel een afvalrace. En dan ook nog de hindernisbaan, zonder rubberen tegels. Verschrikkelijk!
Dat wordt nog wat als de huidige Kiss & Ride generatie zich in de toekomst aanmeldt bij de Groene- of Rode baretten opleiding of bij een brandweerkorps. Vorig jaar nog, was coördinator Brian Wissink van de brandweer Tubbergen er maar wat druk mee om opvolgers te vinden voor Ruud Bies, Gerard Haarhuis en Jan Olde Hampsink. Deze Mannen werden dan ook nooit in een stoeltje op de achterbank naar school gebracht. Tja, en die moet je tegenwoordig zoeken met een vergrootglas.
Niet dat u zich nu echt zorgen hoeft te maken hoor, van mij mag u ze in een limousine naar school brengen, want het mooie aan zo’n opleiding is dat instructeurs in staat zijn om in 18 weken te herstellen wat ouders in 18 jaar hebben verprutst, al lukt dat niet bij iedereen. Met een Whatsappje mogen de vele afvallers het teleurstellende nieuws delen met het thuisfront. Daar zijn ze zelfs superhandig in. De tekst laat zich nu al raden:
“Hoi mam, ik word toch maar manager. Zet het stoeltje maar in de auto. See you in de Kiss & Ride.”
J. Kwibus
