Deze week zag ik ze weer, langs de Hardenbergerweg in Tubbergen. Mensen met een missie. Toppers noem ik ze want het liefst blijven ze anoniem. Nee, ze werken niet bij Noaberkracht en ze verblijven ook niet in De Karelskamp. Ze wonen gewoon in Tubbergen.
Met dank aan ons laakbaar gedrag hebben zij een hobby. Er wordt niet alleen papier geprikt in de bermen, ook blikjes zijn gewilde vondsten, zelfs al liggen die in sloten of vuilnisbakken. Maar waarom doen ze zoiets?
Zoals altijd dacht ik het te weten. Dus vroeg ik aan het koppeltje of de dag financieel nog iets had opgeleverd. De buit bestond namelijk uit een paar redelijk gevulde zakken lege blikjes met statiegeld en het was nog maar 15 uur.
Nu kent mijn vrouw mijn humor, maar in dit geval riep ze mij tot de orde. Ze vond het een ongepaste opmerking en zeker tegenover onze nieuwe achterburen, zo bleek later. Trouwens aardige senioren hoor, deze man en vrouw, gekleed in een lichtblauw uniform of iets wat er op lijkt.
Natuurlijk had mijn vrouw weer gelijk. Nu kijk ik er echt heel anders naar want ook het antwoord van de blikjesrapers loog er niet om. Ze waren voor een schoon milieu. Zelfs de plasticzakken, papierprikkers en bionische arm, betaalden ze uit eigen zak.
Zo had ik het nog niet bekeken en plotseling was ik bekeerd. Nu draag ik ook een steentje bij. Ze mogen van mij de ingezamelde blikjes bij ons achter de poort zetten en dan regel ik de verwijdering. Voorlopig bevalt het prima, ook al klagen de buren. Het barst namelijk van de vliegen bij ons in de buurt.
Twee volle zakken (2 x 50 blikjes) leveren 15 euro op. Helaas gaan ze niet elke dag op pad. Dat maakt mijn bijverdiensten nogal wisselvallig en onzeker, zodat een miljonairsappartement op het schiereiland tussen de Molenstraat en de Van Langenstraat er voorlopig nog niet inzit.
Toch kijk ik elke avond achter de poort of mijn toppers op pad zijn geweest. Echter, nu komt mijn vrouw met een (volgens haar) briljant idee om de opbrengsten te doneren aan asielzoekers. Voorlopig maar even in het logeerbed. Er zijn grenzen…
J. Kwibus
