Vakantie 1962. Het staat in mijn geheugen gegrift, een dagje naar de Waarbeek. Mijn oudste zus was geslaagd aan de Spinazieacademie en dat moest gevierd worden.
Helaas kon mijn moeder niet mee. Ze was weer eens zwanger, of zoals mijn vader het zei: “Ze löp opt lest”. Wel had ze nog de logistiek verzorgd. Met een stapel pannenkoeken achterop de fiets van mijn vader vertrok rond 10 uur de karavaan van Albergen naar Hengelo. Het werd de dag van ons leven!
Tegenwoordig gaat zoiets heel anders na een geslaagde studie. En zeker in Tubbergen. Als paddenstoelen schieten ze uit de grond; de minicampings voor de jeugd. Een groep van gemiddeld zo’n acht jongens of meisjes die een paar dagen aanklooien in een weiland. Natuurlijk allemaal met smartphone en de lokatiebepaling AAN, want anders worden de ouders ongerust.
Met dank aan de Durex-reclame van het Kruidvat op de televisie mogen jongens en meisjes anno 2023 ook samen kamperen. Lang leve de lol. En gelijk hebben ze. Met sommige dingen kun je niet vroeg genoeg beginnen. Zeker in een tijd dat jongeren tot hun 35ste bij hun ouders moeten wonen.
Verbazingwekkend om te zien hoe creatief de jeugd is. Een zwembad van strobalen en landbouwplastic, met een oude strijkplank als duikplank.
Lege pizzadozen en geparkeerde fietsen (zeg maar gewoon een zooitje) zijn de stille getuigen van een dagje lol. Niets moet, alles mag. Iedereen ligt nog te pitten en het is al bijna middag.
Even later zitten ze gezellig met z’n allen aan een picknicktafel. Een bikkel heeft bij de Kleibakker de laatste harde broodjes gescoord. Hoe mooi kan het zijn nu ook de opwarming van de aarde een beetje meehelpt. Het is al de hele week meer dan 25 graden.
Vanaf het fietspad langs de Monnikenbraakweg kijken senioren met gefronste wenkbrauwen naar de attractie. Even later hoorde ik een boer op een trekker zeggen: “Was ik nog maar vijftien”. Tja, zulke kansen krijg je maar één keer.
Chapeau voor de jeugd. Ook dat mag wel eens gezegd worden. Voor je het weet kunnen de boeken voor volgend jaar weer worden opgehaald waarna weer alles moet en niets mag. Mijn zegen hebben ze, tenminste als ze netjes oppassen. En wie dat niet kan, moet super voorzichtig zijn. Het Kruidvat geeft namelijk geen garantie en woonruimte is schaars.
En de pannenkoeken? Die hebben we op een heideveld in de buurt van Zenderen in no time opgesmikkeld, waarna mijn vader in de schaduw van een boom een middagslaapje hield.
Na onze speurtocht vertelde hij dat De Waarbeek wegens topdrukte was gesloten. Onbegrijpelijk dat je vader vroeger alles wist, terwijl hij niet eens een smartphone had.
Daarna ging de tocht linea recta terug naar ‘oons ma’. Nog diezelfde avond werd mijn jongste broer geboren, maar dat hoorde ik pas de volgende ochtend van mijn net-afgestudeerde zus.
J. Kwibus
