“Gaat het nu alweer over ambtenaren?”, vroeg mijn vrouw na het lezen van dit stukje. Jazeker, er zijn ook hele leuke.
Neem nu bijvoorbeeld Harrie; nooit ziek, zwak of misselijk en een snipperdag kent hij al helemaal niet. Zo is hij dan ook het belangrijkste contact in de wereld van de gemeentelijke bureaucratie.
Onlangs moest ik naar het gemeentehuis voor het verlengen van mijn bromfietsrijbewijs. Gelijk bij binnenkomst, eerste hokje rechts, vroeg een mevrouw met een nogal strenge stem: “Heeft u een afspraak?” Waarop ik antwoordde: “Jazeker”.
“Mooi”, zei ze en toen mocht ik naar Harrie, die tegenover haar stond. Die ‘Harrie’ is de digitale computerzuil, vernoemd naar de in 2010 veel te vroeg overleden ambtenaar Harrie Oude Breuil (62), beter bekend als ‘PookHarrie’ uit Albergen.
Na wat gestuntel bij Harrie kreeg ik nummer 397, waarna ik op een van de vier lege banken mocht plaatsnemen. Topdrukte dus. Direct daarop verscheen op een digitaal scorebord mijn nummer, terwijl de mij bekende Rosalien reeds achter een van de vele loketten op mij te wachtte.
Ze zwaaide naar mij, zoals ze dat wel eens vaker deed als ik haar tegenkwam, maar nu was het anders. Ik schrok mij een hoedje. De snelheid waarmee ik aan de beurt was. Ongelooflijk! Ik zeg nooit meer iets over trage ambtenaren. Even later vertrok ik met een enveloppe vol formulieren. Twee weken later kon ik mijn nieuwe brommerrijbewijs ophalen bij de strenge mevrouw van de receptie.
Nu hoefde ik niet naar Harrie, maar vanuit mijn ooghoeken zag ik dat op het scorebord nummer 407 stond. Dat zijn tien klanten in twee weken. O sorry, ik zou er niets meer over zeggen. Maar Harrie Oude Breuil had het vroeger toch echt veel drukker.
Nu zeggen ze dat in het toekomstige nieuwe gemeentehuis bijna alles digitaal wordt. Zo is er al een digitale Roos in ontwikkeling. Daar wordt Harrie vast blij van. Tijd genoeg…
Kwibus
