Het is midden in de nacht (02.24 uur) als drie jonge mannen verdacht om zich heen kijkend door de wijk schuifelen. Ik schrik mij een hoedje als ik tijdens het ontbijt de camerabeelden bekijk.
Zou de schuttingdeur wel vergrendeld zijn, is mijn eerste gedachte om vervolgens te onderzoeken of er afgelopen nacht gespuis rond de woning was. Je hoeft namelijk geen gekwalificeerde speurneus te zijn om te zien dat deze losers op zoek waren naar iets waar anderen voor werken en sparen.
Zouden ze uit Tubbergen komen? Of misschien uit Almelo, of toch uit Utrecht? Je weet het niet. Het zou zomaar kunnen. Nederland is klein. Vragen en aannames razen door mijn hoofd. Snel maar even de politie op de hoogte brengen. Nee, niet via 112. Daarvoor is het te laat en bovendien is er nog niets gebeurd, tenminste niet bij ons.
Tegenwoordig moet zo’n melding met een uitgebreid formulier op internet. Zo ongeveer alles willen ze van me weten, voornaam, achternaam, adres, telefoonnummer, e-mail en een uitgebreide verklaring. Het lijkt wel alsof ze denken dat ik graag verhaaltjes typ…
Ik stuur de filmpjes mee met de opmerking: “Zouden dit verkenners zijn… of inbrekers?” Al na een uur gaat de telefoon. Een anonieme melder probeert mij te bellen. Ammehoela, een verdacht telefoontje neem ik natuurlijk niet op; straks willen ze ook nog de pincode van mijn bankpas.
Even later krijg ik een e-mail met de volgende tekst:
Goedemorgen meneer Kwibus,
Wij hebben u tevergeefs geprobeerd te bellen. Vanwege de summiere inhoud van de filmpjes en de verklaring doen wij hier niks mee. U kunt altijd telefonisch contact opnemen als u verdachte situaties ziet. Als u op heterdaad inbrekers treft, kunt u 112 bellen. Wij staan paraat! Met vriendelijke groet.
Nu denk ik dat de filmpjes per ongeluk zijn verzonden naar de padvinders van de Stichting Jong Nederland Tubbergen, al weet ik bijna zeker dat ze daar de filmpjes beter hadden beoordeeld dan bij de politie. U bent gewaarschuwd!
Kwibus
