“Ie liekt wa ‘n wief”, zei mijn vader vroeger, terwijl ik alleen maar de deodorant van mijn zus gebruikte.
Twijfel over geslacht is dus van alle tijden. We hadden vroeger thuis aan de Mekkelenberg dan ook een gewoon genderneutraal toilet.
Nu was het songfestival weliswaar niet in Tubbergen, maar ook hier bestaat het verschijnsel non-binair. Onlangs nog hoorde ik in de supermarkt dat twee dames zich kennelijk verbaasden over een klant. “Het lik wa ne keêrl”, hoorde ik de ene vrouw zeggen. “Joa joa”, zei de andere, terwijl ze toch echt had gezien dat ‘het’ een jurk droeg.
Tja, het kan allemaal tegenwoordig. Toch krijgen deze personen vaak onbedoeld een stempel opgedrukt. Anders gezegd: gebrandmerkt. Zo ben ik zelf de naam van de winnaar of winnares van het Songfestival vergeten, maar niet dat de persoon op het draaiplateau non-binair is.
Wat mij nu nog het meest bezighoudt is het genderneutrale toilet bij ons thuis vroeger. Was dat voor mij bedoeld? Ik kan het me haast niet voorstellen, want ook andere bewoners aan de Mekkelenberg hadden zo’n plee, terwijl er (voor zover ik weet) in de hele buurt niet één non-binair op een draaischijf woonde.
Maar ik ben eruit. De langstwonende bewoonster aan de Mekkelenbergweg (Greta) had het antwoord: “Gewone leu zitt’n op ‘n gewoon toilet.”
Kwibus
