Dansen met de politie - Column
Erna, Leonie, Yusuf en Mehmet ken je misschien wel. Ze delen geregeld hun politie-avonturen in het openbaar.
Zoiets was vroeger ‘geheim’. Dus dacht ik, ach wat kan mij het schelen, ik zet mijn avontuur alsnog online. Ook al bellen ze tegenwoordig de politie niet meer voor zoiets lulligs. Zomaar een verhaaltje dus, uit vroegere tijden.
Direct na de politieschool kreeg ik Dinxperlo als standplaats. Vier fantastische jaren. Leuk (grens)dorp en fijne collega’s. Zelfs zonder Erna’s en Yusufs, want die waren er nog niet in die tijd bij de Rijkspolitie. Mijn waargebeurd verhaal speelt zich dan ook niet af in Twente, maar in de Achterhoek. Bijna 47 jaar geleden. Maar het lijkt de dag van gisteren.
Om precies te zijn in de nacht van zaterdag 30 juli 1978 rond 2 uur, als een hoogbejaarde mevrouw met een verrekijker de meldkamer van de politie belt. Ze woont driehoog in een bejaardentehuis langs de Oude IJssel in Gendringen. Ze is haar slaappillen vergeten en dan doet ze een bijzondere waarneming.
Even later volgt een bericht van de meldkamer Nijmegen. Mijn collega en ik zijn dan belast met regionale surveillance op de 53.1 (VW-bus).
“53.1... Nijmegen over”. Eindelijk, dat is voor ons. “Nijmegen... 53.1 over. 53.1... ik heb voor u een melding over een verdacht lampje in de Oude IJssel, nabij de Terborgse brug over. Nijmegen... 53.1 gaat ter plaatse.”
Met gepaste spoed rijden we vanaf Dinxperlo naar de plek des onheils. Een afstand van Langeveen naar Fleringen. Zeg maar gemakshalve naar de Rikmansbrug over het kanaal Almelo-Nordhorn. Raampjes open want het is een tropennacht en in de Volkswagen T2 zit geen airco.
Snel naderen we nu de plaats delict. Vanaf de Terborgsebrug zien we in de verte, aan de oever van het riviertje (verscholen in het riet) een schim en een lampje dat telkens van kleur verandert: wit, blauw, rood en groen. Vermoedelijk illegale palingvisserij.
We parkeren de bus uit het zicht, trekken de lieslaarzen aan en sluipen langs de waterkant in de richting van het fenomeen. Even later staan we onopgemerkt tot op ongeveer vijf meter afstand van wat lijkt op een palingvisser, maar dan anders. We zien een ongeveer 25-jarige spiernaakte man, die tot aan zijn navel in het water ligt. Gelukkig, hij beweegt. Even schrikt hij als we dichterbij komen, maar dan stelt hij zich netjes voor. Hij noemt zichzelf Siep en is alleen. Hij gaat vrolijk verder met zijn bezigheden, alsof wij te gast zijn.
Nu zien we van dichtbij ook het lampje dat met ‘n pleister is vastgeplakt bovenop Sieps ‘jongeheer’. Het erecte gevaarte steekt zeker 20 cm boven de waterspiegel van de Oude IJssel uit. Met een schakelaartje, batterij en draadje, laat hij de lampjes van kleur veranderen. Wit, blauw, enz. Tegelijkertijd beweegt Sieps ‘jongeheer’ bijna geruisloos heen en weer door het water.
Een nogal indrukwekkend schouwspel. Iets wat in de opleiding niet was behandeld. Zou het misschien te maken hebben met explosieven? De Rote Armee Fraktion is immers actief in het grensgebied. Of zou het iemand zijn die ontsnapt is uit een psychiatrische kliniek? Lastig hoor, maar mijn ervaren collega heeft de oplossing. We gaan voor het ergste.
Met een bevel (artikel 172b Gemeentewet) van de burgemeester brengen wij Siep en zijn feestverlichting over naar het forensisch psychiatrisch centrum Oldenkotte, beter bekend als de Rekkense inrichting. Daar wordt hij een paar dagen opgesloten en onderzocht. Al op 2 augustus wordt Siep vrijgelaten. Artsen stelden de volgende diagnose: ‘Seksuele driften in combinatie met tropische temperaturen’. Destijds zeldzaam, maar niet strafbaar.
Tegenwoordig is Siep actiever dan ooit. Logisch, er wordt hem geen strobreed in de weg gelegd door agenten als Erna, Leonie, Yusuf of Mehmet. Die ommekeer kwam in 1996 toen Siep voor het eerst werd bejubeld door meer dan honderdduizend mensen. Niet voor zijn optreden in de Oude IJssel maar in de grachten van Amsterdam, tijdens de allereerste Gay Pride. En niemand die de meldkamer belde.
Vorig jaar heb ik Siep nog gezien in het achtuurjournaal, tijdens de Amsterdamse botenparade. Ik schrok mij een hoedje. Ouwe Siep was kennelijk uitgenodigd op een echte Politie Love Boat. Hij droeg een roze string (met lampjes) en danste hand in hand met een geüniformeerde politieman met lieslaarzen.
Het zijn echt andere tijden, maar eerlijk gezegd weet ik niet wat die agent bezielde. In mijn tijd droeg je onder een uitgaansuniform nog gewoon een paar nette zwarte schoenen.
Kwibus
