Geen plek - Column
De wet waarvan ik nog de meeste nachtmerries krijg is de Leerplichtwet uit 1901. Maar net nu de basisschool bomvol zit met leuke juffrouwen geldt er voor mij geen leerplicht. Zelfs niet in het speciaal onderwijs.
En juist dat was deze week in het nieuws. De Wiekslag in Tubbergen schijnt nog niet klaar te zijn voor kinderen met een beperking. Daarom ga ik even terug naar de tijd van juffrouw Fien in Albergen. Zij vertelde sprookjes, zoals die van 'De wolf en de zeven geitjes'. En iets over een olifant met een lange snuit. Mijn waargebeurde verhaal is dan ook gebaseerd op haar manier van lesgeven.
“Er was eens een lagere school in Albergen...”
Met zes klassen en zes leerkrachten. In onze klas zaten 45 leerlingen met een beperking. Ooit zei meneer pastoor dat niemand volmaakt was, behalve God. En Paulien - zeg ik erbij, maar die heb ik na de ijsbaan nooit meer teruggezien. Dus 44 leerlingen met een vlekje. ADHD en ADD telden niet mee. Actief en rustig waren destijds pluspunten. Paulien had ze allebei, maar dat terzijde.
In onze klas zat een jongen met een, zo op het oog, onzichtbare beperking. Pas als je iets aan hem vroeg, werd duidelijk dat hij anders was. Hij kon zich moeilijk uiten. Eigenlijk zei hij nooit iets. Zes jaar zat ik bij hem in de klas. Voor alle proefwerken kreeg hij een zes. Nooit een drie, maar ook nooit een acht. En elk jaar ging hij over.
Op het schoolplein voetbalde hij gewoon mee. Net als de meesten van ons was hij geen Pelé. Het eerste elftal van De Tukkers heeft hij nooit gehaald. Alleen knikkeren, daar was hij steengoed in. Zo verloor ik op één middag al mijn knikkers aan hem, inclusief drie dikke stuiters. Na de lagere school ging hij studeren aan de BLO en vanaf zijn 14e werkte hij bij een groot bedrijf, waar hij de meest voorkomende werkzaamheden verrichtte. Ze waren superblij met hem.
“Maar blijkbaar leefden we verkeerd. Het dorp is gemoderniseerd”, zong Wim Sonneveld in 1972. Een paar jaar later (1985) bedacht een 'geleerde' dat kinderen, zoals mijn klasgenoot, zich beter konden ontwikkelen op een speciale school. Met speciaal vervoer, speciale vriendjes, speciale leerkrachten en speciale aandacht. Nu komen ze erachter dat het vroeger nog niet zo gek was, daar op die lagere school in Albergen.
In Tubbergen zijn er ouders die hemel en aarde bewegen om voor hun kind (met een beperking) een plekje te bemachtigen op de basisschool De Wiekslag, maar dat schijnt qua capaciteit nogal lastig te zijn. De school telt immers 'slechts' 41 leerkrachten, één schommel en één rups met rubberen tegels. Daarom moet er eerst “grondig onderzoek” komen, zegt de directie. Alsof er nog niet genoeg paarse-krokodil-bureaucratie is.
“Alle kinderen verdienen een plekje op de dorpsschool”, zo stond in vetgedrukte letters op de voorpagina. Het zijn de woorden van juffrouw Fien. In haar tijd de normaalste zaak van de wereld. Maar toen kwam er in 1985 een 'speciale' olifant met een lange snuit en die blies het hele sprookje uit.
Daarom is er nu geen plek op De Wiekslag.
Kwibus