Hulde aan Hilde - Column
Nou nou, het was me het weekje wel hoor. En nu sta ik er ook nog eens helemaal alleen voor. Positivi-Thijs stopt ermee. Nooit meer de belevenissen van Zara, Sara, Saartje of hoe dat eigengereide wijsneusje ook mag heten.
Dan de avonturen van ‘Knorretje’, mijn vroegere huisvriend die in de erwtensoep belandde. De burgemeester vergelijken met een varken leverde nogal wat telefoontjes op. Bellers waren erg enthousiast en niet alleen in Albergen.
Het achterkamertje was natuurlijk het gesprek van de week. Daar heb ik mij in verdiept en helaas is het nog erger dan werd gesuggereerd. Het schijnt een geheim bordeel te zijn aan de Almeloseweg 69. Alleen toegang voor het college van B&W, maar sinds kort ook voor het hele ambtenarenkorps. Nu snap ik ook waarom de sloopvergunning voor de woning van Trees werd geweigerd.
Aan de Gravendijk werd het ouderwetse ‘ruitjestikken’ weer in ere hersteld. Vroeger hadden wij ook zo’n speelgoedpistooltje. Gekocht bij warenhuis Eijsink in Albergen. "Geen paniek", riep Willem van café ‘Elsgait’ tegen zijn gasten. "Het zijn die kwajongens van Rietmeijer." Tegenwoordig is het veel spannender met de komst van vier politiewagens en aandacht in het landelijk nieuws.
Maar het allermooiste bericht van deze week kwam van Hilde, mijn favoriete wethouder. Serieus hoor, er zitten ook capabele bestuurders in de politiek. Dat je niet denkt dat het allemaal druiloren zijn... Nu was Hilde mij al eerder opgevallen en dat was ‘liefde op het eerste gezicht’. Helaas is dat nooit wederzijds.
Hilde heeft besloten om de SWTD te kortwieken. Het uit de kluiten gewassen imperium is te duur. Bijna een miljoen euro per jaar kost het, belastinggeld wel te verstaan. Daar worden ze vast en zeker niet blij van bij de sociale dienst. Niet alleen het 15-koppige beroepsteam maakt bezwaar, zelfs de raad van toezicht en de raad van bestuur hebben hun twijfels.
Jazeker, zo groot zijn ze al. Maar er worden dan ook 400 vrijwilligers aangestuurd die ons bezighouden met wandelen, fietsen, koffiedrinken, ganzenborden of Skip-Bo’n. Ook regelen ze reisjes, cursussen en luisteren ze naar alle hulpvragen. In Dinkelland organiseren ze zelfs Alzheimer-avonden, maar die worden vaak vergeten.
Nu hoop ik maar dat Hilde de oude columns van Kwibus heeft gelezen; De dorpsondersteuner en de Krachtige dames, als steuntje in de rug voor haar uitstekende beslissing.
Overigens zit daar nog wel een kanttekening bij van ene Mariska, die destijds op hoge poten naar de redactie rende en haar beklag deed over Kwibus: ‘Die man snapt er he-le-maal niets van, met z’n rare columns.' Gelukkig denkt de wethouder daar net even iets anders over. Daarom zeg ik: Hulde aan Hilde!
Kwibus
