Valentijnsdag - Column
Anja... Haar vader kwam vroeger dagelijks met de bakkersmand bij ons thuis, aan de Mekkelenbergweg.
Ze noemden hem Tonies-Henk (Haarhuis) uit Harbrinkhoek. “Knapp’n kearl”, zei mijn moeder altijd.
Het is juni 1969 als ik thuis word verraden door mijn beide zussen. Ze hadden mij gesignaleerd met Anja, de dochter van de bakker, achterop de brommer. Mijn moeder reageerde vol enthousiasme: “Anja...? Van Tonies-Henk?”
Anja’s 15e verjaardag werd thuis gevierd aan de Kardinaal de Jongstraat. Ergens in juli of augustus. Voor het allermooiste meisje van Harbrinkhoek kocht ik een kettinkje met sterrenbeeldje á 8,95 gulden bij de Kijkshop. Daarna was het elke dag Valentijnsdag.
Maar dan slaat het noodlot toe en het is nog maar september. Op de kermis in Almelo. Terwijl ik met mijn kameraad op het feestterrein loop, komt er een meisje naar mij toe. Ik kende haar nog van Anja’s verjaardag. Ze kijkt boos, zegt niets en overhandigt mij een kettinkje met sterrenbeeldje á 8,95 gulden. Het kwartje viel meteen en dat moet ik toch even uitleggen.
Anja was met al haar vriendinnen op de kermis in Almelo. Toevallig had ik daar met mijn kameraad Toon afgesproken. Eenmaal op het feestterrein zag ik dat Toons vriendin er ook bij was. Ene Fenny. Op zich geen probleem, ware het niet dat ook haar vriendin Frieda erbij was. Lang blond krullend haar, minirokje en gele laklaarzen. Slechts één ritje met Frieda in de rupsbaan bracht mij weer bij het kettinkje met sterrenbeeldje.
Een oliedomme fout die Anja en haar vriendinnen niet was ontgaan. Anja verdween en wat overbleef waren de gele laklaarzen en een schuldgevoel. Na de kermis heb ik hippe Frieda nooit meer gezien. Anja wel. Jaren later, nota bene op mijn trouwdag.
Terwijl ik mijn bruidje thuis in Almelo mag ophalen, wordt net de laatste hand gelegd aan haar prachtige kapsel. En ja hoor, Anja is de kapster. Ze is nog mooier dan voorheen. “Zeker naar de kermis vandaag”, zegt ze lachend en met vriendelijke stem. Kijk, dat is nog eens vergevingsgezind. Mensen zeggen wel eens dat je je trouwdag nooit vergeet. Klopt!
Elk jaar op Valentijnsdag kijk ik naar het inmiddels verweerde kettinkje met sterrenbeeldje dat op een geheim plekje hangt in de schuur. Jeugdliefde verdwijnt immers nooit, zegt mijn psycholoog. Zelfs niet na behandeling.
Gelukkig kwam de bakker nog een paar jaar bij ons over de vloer. Niet alleen met de bakkersmand, maar nu ook op de koffie. Dat was de winst voor mijn moeder, al kon ze het maar moeilijk verkroppen. Zo tetterde ze tijdens een discussie in mijn oren dat berouw na de zonde komt, waarop ik antwoordde: “Hoezo zonde? D’r is ja niks gebeurd.”
Zoals altijd had mijn moeder het laatste woord en zei: “Maak dat de kat wies!”
Fijne Valentijnsdag!
Kwibus
