Ze waren best een beetje zenuwachtig, maar bij Khin Aye Naing uit Myanmar en Tamara Babkina uit Rusland overheerste vooral blijdschap.
Vol trots legden zij afgelopen week namelijk de verklaring van verbondenheid af in de raadzaal van het gemeentehuis in Tubbergen. Met het uitspreken van de belofte mogen de twee vrouwen zich officieel Nederlanders noemen. Speciaal voor deze gelegenheid wapperde de vlag aan de gevel van het gemeentehuis in Tubbergen.
De naturalisatieceremonie was de eerste sinds de invoering van de coronamaatregelen. “Natuurlijk hadden we dit ook schriftelijk kunnen doen”, liet burgemeester Haverkamp weten. “Maar ‘ontmoeten’ is een belangrijk aspect binnen de gemeente Tubbergen. Door de ceremonie ruim op te zetten binnen de regels van het RIVM, was het toch mogelijk om bij elkaar te komen.”
Voor de liefde naar Nederland
Op veilige afstand van elkaar namen de ‘nieuwe Nederlanders’ afgelopen woensdag plaats op de stoelen in de raadzaal. Tamara Babkina (70) uit Hezingen straalt van oor tot oor naast haar echtgenoot Jan Schaap. “De liefde bracht mij naar Nederland”, begint ze haar relaas. “Mijn dochter Maria is getrouwd met een Nederlandse man en woonde al in Nederland. Om de drie maanden reisde ik van Moskou, waar ik woonde, naar haar woonplaats Woerden om haar te bezoeken. Tijdens een dagje uit kwamen we in Ootmarsum terecht waar ik Jan leerde kennen. We trouwden en sinds 2014 ben ik officieel in Nederland.”
Ze volgde de gehele inburgeringsprocedure en slaagde met vlag en wimpel. “Nederlands is best moeilijk”, vindt ze. “Helemaal als je, zoals ik nu, 70 jaar bent en je wilt nog een nieuwe taal leren. Ik heb iedere dag geleerd en het is me gelukt. Ik ben zó blij.”
Totaal andere wereld
De in Tubbergen woonachtige Khin Aye Naing zette ook in 2014 voor het eerst voet op Nederlandse bodem. “Vanwege de oorlog kwam mijn man al in 2013 naar Nederland”, blikt ze terug. “We hadden in die tijd wel onderling contact, maar het was lastig. Gelukkig kon ik hem een jaar later nakomen. Het is een totaal andere wereld waarin ik nu woon”, laat ze weten. “De verschillen tussen beide landen zijn enorm groot. Zo is de gezondheidszorg in Nederland veel beter geregeld dan in Myanmar. En ook de kleding is hier heel anders. Tegenwoordig kies ik voor een mix van beide kledingstijlen uit die twee werelden.”
Na de hereniging met haar echtgenoot Ata Bu Raman kreeg het paar twee kinderen. In augustus verwachten ze hun derde kindje. “Zodra de kinderen iets groter zijn wil ik graag weer gaan werken”, zegt Aye Naing. “Het maakt me niet uit wat ik moet doen. We hebben er behoefte aan om mensen te leren kennen. Dat vinden we belangrijk want al onze familie woont nog in Myanmar. Als je kennissen om je heen hebt, voel je je nog meer thuis.”
Samen op afstand
Burgemeester Haverkamp heette de nieuwe landgenoten en hun families van harte welkom. “Heel speciaal hoe jullie vanuit verschillende landen en culturen in de gemeente Tubbergen zijn beland”, sprak ze tot de aanwezigen. “Mooi dat we dit samen, op gepaste afstand, mogen doen.” Haverkamp complimenteerde Khin Aye Naing en Tamara Babkina met de beheersing van de Nederlandse taal.
“Taal is de eerste stap richting contact met elkaar, een eerste manier om elkaar te leren kennen. En Nederlands is best moeilijk om te leren heb ik me laten vertellen. Jullie is het gelukt en daarom zijn we blij dat we jullie mogen verwelkomen als nieuwe Nederlanders.” Nadat beide vrouwen de belofte uitspraken kregen zij een voedingsmiddelenpakket met nationale lekkernijen en de Nederlandse driekleur overhandigd.
“Binnen de gemeente Tubbergen krijgen jaarlijks zo’n tien nieuwe inwoners de Nederlandse nationaliteit”, informeerde de burgemeester na de plechtigheid. “Ieder jaar op Nationale Herdenkingsdag, 4 mei, nodigen wij deze nieuwe Nederlanders uit om de herdenking bij te wonen. Wij zouden het fijn vinden ook jullie dan weer te zien en hopen dat het coronavirus ons tegen die tijd niet meer in de weg staat.”
