Rudy Bekhuis, trainer van het op een-na-hoogste jeugdteam van Dynamo Tubbergen, kijkt met veel genoegen terug op hun kampioenschap. Onderstaand zijn verslag.
“Wat kan volleybal toch een leuke sport zijn! Niet omdat we kampioen zijn geworden (natuurlijk ook wel een beetje), maar omdat we een team in het veld hebben staan.”
“Om maar even bij het begin te beginnen. Bij de start van het seizoen hebben we ons tijdens het hoofdklasse toernooi direct geplaatst. Dat betekende dat A2, zich mocht meten met de sterkste van Oost-Nederland. Oké, dat is een uitdaging, maar die gaan we graag aan met z’n allen. Want we hebben een super goede trainster, een leuke groep meiden en een fanatieke coach. De eerste wedstrijd mochten we direct aantreden tegen ons eigen Dynamo A1. Helaas was dit geen partij voor ons en stonden we direct met de beide benen op de grond. De wedstrijd werd kansloos verloren. De volgende wedstrijden herpakten we ons, speelden goed maar konden niet doordrukken en net niet het verschil maken ten opzichte van de tegenstander. We waren wel een geduchte tegenstander met hoge setstanden en zo verloren we in de eerste helft van de competitie alle wedstrijden. Nu zou je zeggen dat de motivatie behoorlijk zoek zou zijn geraakt, maar het tegendeel was waar. Elke wedstrijd gingen we voor een maximaal resultaat, helaas zoals gezegd met verlies en de degradatie naar de eerste klasse was een feit. Tussendoor wat ‘quality time’, dus lekker uit eten met de meiden en fris aan de start voor de tweede seizoenshelft.”
“De tweede helft van de competitie, startend in de eerste klasse. Het team kreeg een trainerswissel, helaas kon Moniek Oude Luttikhuis de meiden niet meer trainen omdat haar volleybal trainingsavond gelijktijdig was met de meiden van A2. Ik nam haar taken over en zag kansen om in deze competitie hoge ogen te gooien. Zoals gezegd waren de dames gemotiveerd. Er werd op conditie, kracht en uithoudingsvermogen getraind; #metelkaar #voorelkaar was onze slogan. We begonnen wedstrijden te winnen, winst is doping en je zag dat dit team groeiende was. Tussendoor toch nog 2 keer een ‘off-day’ gehad, tegen Rosstars en VVA waren we niet bij de les en kregen we beide met 4-0 klop. Toch herpakten we ons op het juiste moment.”
“Alle tegenstanders bonden we aan de zegekar, waardoor dit topteam het in de laatste wedstrijd in eigen hand had. De laatste wedstrijden waren prachtig, passie, strijd en gaan voor elke bal was het devies, een genot om naar te kijken voor het toegestroomde publiek.”
“Nu nog de laatste wedstrijd tegen Lutheria A2. In de eerste set hadden de zenuwen nog even de overhand en tot 16-16 ging de wedstrijd gelijk op. De schroom viel van de meiden af en stoomden door naar een 25-18 setwinst. De 3-opvolgende sets waren voor de statistieken en werden met ruime cijfers gewonnen. Het kampioenfeest kon beginnen, de shirts werden bij de koerier uit de bus gehaald en rijkelijk besprenkeld met het vreugde nat. De jeugdcommissie van Dynamo was met 2 vrouwen sterk om ons te feliciteren in De Lutte, super.”
“In Tubbergen hebben we het kampioensfeest verder gevierd bij ‘caféine’ en ’s avond, bij het Dynamo-eindfeest, nogmaals dunnetjes overgedaan. Deze meiden die recreatief zijn begonnen, maar uiteindelijk prestatief zijn geëindigd verdienen een dikke duim. Daarom eindig ik waarmee ik begonnen ben, Dynamo A2 de terechte kampioen.”
