“Kijk, die ligt gewoon lekker te chillen.” Marloes Braakhuis-Haarhuis lacht om het komische tafereel dat zich voor haar ogen afspeelt. Eén voor één kregen vanavond 5 jonge kerkuilen een ring waarmee ze vanaf nu tot – waarschijnlijk – hun dood gevolgd kunnen worden.
Het boerenerf aan de Meijersweg in Geesteren, waar de families Braakhuis en Haarhuis wonen, wordt volgens Ben Haarhuis al sinds de 13e eeuw door mensen bewoont. Maar zoveel belangstelling als er vanavond voor een nest met kerkuiltjes was, dat is wel uitzonderlijk. Op de eerste etage van een schuur die ergens in de 15e eeuw gebouwd is, zagen ze het daglicht – al zijn deze roofvogels vooral ’s nachts actief. Bij het ringen gaven de jonge uilen geen kik en bleven zelfs doodstil op hun rug liggen bij het weegmoment. “Ik hoorde laatst midden in de nacht een hard geluid, echt flink gesis. Ik vroeg direct tegen mijn man Bram wat dat toch was… Dat bleken dus deze beesten te zijn. Ik had zoiets nog nooit eerder meegemaakt. Je kunt ze echt goed horen”, vertelt Marloes. “Prima dat ze hier in de schuur zitten, maar ik hoef ze niet bij ons binnen te hebben hoor.”
Johan Drop en de mannen van Vogelwerkgroep Geesteren zijn in de zomerperiode haast dagelijks op pad om ergens in voornamelijk Noordoost-Twente jonge vogels te ringen. “Met name kerkuilen, maar zeker ook bosuilen en bijvoorbeeld torenvalkjes. Die worden bekeken op algehele gezondheid. Daarnaast wordt het gewicht en vleugelgrootte bepaald en bij benadering ook de leeftijd”, legt Johan uit. De voor zijn vrijwilligerswerk als vogelaar koninklijk onderscheiden Fleringer stuurt deze informatie, en ook de locatie van het desbetreffende nestje, door naar onderzoekers van Wageningen UR. Daarmee kunnen bijvoorbeeld de vliegroutes of totale populatie worden ingeschat.
