Wat doe je als het nergens meer veilig is – niet op straat, niet op school, niet op je werk en zelfs niet thuis? Miljoenen inwoners van Syrië kiezen eieren voor hun geld en vluchten naar betere oorden.
Het lijkt zo ver weg, de misère in Afrika en het Midden-Oosten. Maar sinds er drommen mensen huis en haard verlaten om via een meestal tot de rand gevuld en tegelijkertijd gammel bootje Europa te bereiken en zo vervolging en oorlog ontvluchten, worden ook Nederlanders direct geconfronteerd met hun problemen.
De familie Abudallah, 4 Syrische moslims die met vele omwegen via Vluchtelingenwerk Oost-Nederland een plekje in Tubbergen hebben gevonden, is tegen wil en dank ervaringsdeskundige. De televisie in de woonkamer staat de hele dag afgestemd op het nieuws in de Arabische wereld, om zo maar niets te hoeven missen van alle kommer en kwel dat hun geloofs- en landgenoten nog altijd moeten doormaken. Vanuit de gemeente Tubbergen krijgen ze nu ondersteuning van maatschappelijk werker Bert Wubbolts.
Moeder Somia, dochter Nawar (16) en zoon Humam (19) kwamen in Europa terecht via mensensmokkelaars. Kosten: $6.000 per persoon. “Het is daar niet veilig meer, geen eten en alleen maar oorlog. Geen toekomst dus”, legt Nawar uit. Humam vult aan: “Nederland staat bovenaan wat democratie en mensenrechten betreft, wat ons betreft. Daarom zijn we niet naar een ander land gevlucht.”
Direct ’thuis’
Hoewel ze aangeven in Tubbergen warm onthaald te zijn, weet de familie Abudallah dat ze niet door iedere Nederlander met open armen ontvangen worden en hoeveel verzet er soms is tegen de komst van grote hoeveelheden vluchtelingen. Tegelijkertijd geeft het gezin aan heel blij dat ze in zo’n rustig politiek systeem en tussen “zulke aardige mensen” te mogen wonen.
De reis hierheen was heel onzeker en duurde lang. Aan boord van het eerste reismiddel, een vissersbootje met in totaal zo’n 200 mensen, was geen toilet en geen privacy. Onderweg, vandaag precies een jaar geleden kwamen ze na 6 weken varen weer aan land, wist behalve de smokkelaars niemand waar ze precies waren. Humam: “Dat was op een onbekende plek, waarschijnlijk Griekenland of Italië. Toen zijn we per autobusje naar Nederland gegaan. We zijn bij Nijmegen de grens over gegaan en waren enorm vermoeid van de reis. De smokkelaars wezen ons in de richting van de politie, die ons vervolgens heel aardig verder hielp. We kregen drinken en eten en ook een OV-pasje om mee naar Ter Apel te reizen, waar iedere vluchteling in eerste instantie geregistreerd wordt.”
Pas sinds een maand is vader Hussein in Nederland, simpelweg doordat een reis met het hele gezin anders te duur zou zijn geworden. De immigratiedienst gaf toestemming voor deze familiereünie.
