Al woont hij inmiddels in Aadorp, zanger Alwie Kroeze denkt met weemoed terug aan de tijd die hij in Langeveen doorbracht.
Dat het plaatselijke kerkgebouw aan de eredienst onttrokken zal worden, zoals afgelopen zomer door de Pancratiusparochie bekend werd gemaakt, doet hem pijn. “Wat hebben Wim Sonneveld en Vader Abraham gemeen? Beiden bezongen ooit de nostalgie van een dorp. Waar de kroeg en de kerk centraal staan. Waar tradities en gebruiken nog hoog in het vaandel staan. Waar omzien naar de ander nog normaal wordt bevonden”, vat Kroeze samen. “Zo ook in Langeveen, met de H. Pancratiuskerk als middelpunt. Het is een kerk met een rijke historie. In 1843 door parochianen gebouwd. In 1925 afgebroken en herbouwd tot de rooms-katholieke kerk die we vandaag de dag kennen. De typische Twentse kerk, het kerkhof met de unieke houten klokkenstoel en de Lourdesgrot met Maria aan de Kerklaan.”
Protestlied
Veel mensen die op één of andere manier bij de kerk betrokken zijn, zijn daarom op de barricades geklommen. Waaronder ook Kroeze. Met het nummer Kerkdorp zonder kerk treedt hij eenmalig in de voetsporen van Armand en Boudewijn de Groot. Het is een protestlied, waarin hij een inkijkje in zijn hart geeft en in het betreffend lied het schrikbeeld van de parochianen verwoordt. Hij zegt zelf: “Ik hoop dat men tot inzicht komt. Ons de centjes laat houden, zodat we zelfstandig door kunnen. Want een kerkdorp zonder kroeg en kerk, daarvan heb ik meer dan genoeg.”
Kroeze vervolgt: “Deze kerk maakt een belangrijk deel uit van ons leven. Velen zijn er gedoopt, gevormd en getrouwd. We hebben het tegelpad vaak naar voren betreden. Maar hoe vaak dat nog kan, is helaas nu de vraag. Hoeveel mensen mogen elkaar daar nog het ja-woord geven? Het wordt een raar carnaval zonder de carnavalsviering met De Turftrappers en zonder Aswoensdag als slotavond. Hoe gaat kerstavond eruitzien zonder de Kerstviering en ons fantastische themakoor Courage.”
Daarnaast hebben ook nog vele dierbaren hun laatste rustplaats op het lokale kerkhof gekregen. Waaronder een dochter van Kroeze. “Maar dat alles is nu in gevaar, als nu ook de kerk de parochianen de rug toekeert. Het schijnt dat de dreigende sluiting van zes kerken in de gemeente Tubbergen in een waas van willekeur is genomen”, stelt hij. “Door mensen die troost en vrede moesten zaaien, maar verdriet en pijn oogsten.”
