Tijdje geleden sprak ik hem. Zomaar ergens op straat, zoals dat wel vaker gaat in Tubbergen. Hoi of moj’n, mooi wear hè of krieuw rèèng?
Dit keer was het anders. Ik had hem wel vaker gezien en weet waar hij woont en dat hij Fokke heet. Altijd vriendelijk zwaaien als ik met mijn hondje Kwibus voorbij loop.
Op een of andere manier moet ik dan altijd denken aan mijn konijn van vroeger. Die had dezelfde naam. Een aaibare Vlaamse reus die bijna een heel jaar lang door iedereen werd geknuffeld, tot aan de kerst. Maar de naam Fokke komt toch echt uit Friesland en de man zelf lijkt niet eens op een Vlaamse reus.
In ons gesprekje vloog het leven van Fokke als een raket voorbij. Fokke is al boven de tachtig en ziet er goed uit. Bescheiden en tevreden. Dat zie je niet vaak meer in onze welvaartsmaatschappij. Fokke droomde als kind van een baan bij de douane, net als in de film van Louis de Funès. En dat is Fokke gelukt. Nee, niet in het Franse havenstadje Saint-Tropez waar ze dan “bonjour monsieur le douanier” tegen hem hadden gezegd, maar gewoon aan de grens in Mander/Uelsen, “moj commies”.
Helaas kwam aan het werk van Fokke een abrupt einde. Er waren plotsklaps geen stropers en smokkelaars meer. De grens werd namelijk opgeheven. Tja en dan kun je ook niet meer smokkelen. Het Ei van Columbus. Alleen de commiezenhut (klein erfgoed) nabij de Galgenberg in Mander herinnert nog aan die tijd. Tegenwoordig kun je na een reorganisatie, met een “deftige” regeling op kosten van de samenleving, vroegtijdig met pensioen.
Zo niet Fokke.
Hij werd overgeplaatst naar de haven van Rotterdam en daar had Fokke gewoon geen zin aan. “Doar had ik niks te zeukn” zei Fokke. Nam ontslag en ging tot aan zijn pensioen werken in de fabriek.
Fokke woont single in een eenvoudig appartementje. Liefde voor FC Twente en Jolly Jumpers. Zijn hobby’s: krant lezen, wielrennen en schaatsen kijken, en zwaaien naar voorbijgangers, ten minste als je zijn richting opkijkt. Vragen over het weer zal Fokke steevast beantwoorden met: “Het wordt vandaag mooi weer. En mor’n ok”.
Eigenlijk zouden meer mensen zo in het leven moeten staan. “Eenvoud is het kenmerk van het ware” was ooit de reclameslogan van Volkswagen, maar dat is voor velen erg moeilijk. We zijn immers druk druk druk met werk, vakantie, reizen, sporten, hobby’s en andere bezigheden en hebben bijna geen tijd meer om te genieten van het gewone leven, tot aan de dood. En dan nog een ‘geluk’ dat we de kinderen kunnen uitbesteden aan crèche, kinderdagverblijf, school, buitenschoolse opvang of gast- en grootouders, uiteraard tegen riante toeslagen, anders kwamen we al helemaal in de knoop met de tijd. Van dat alles heeft Fokke geen centje pijn.
Wat een kort gesprekje in het huidige Whatsapp-tijdperk toch een mooi inzicht geeft in mededorpsbewoner Fokke; een verborgen parel, uit de commiezenhut in Mander. Dat is pas erfgoed.
J. Kwibus
