Het doormidden gezaagde landhek is inmiddels opgeruimd. Eind goed al goed zou je zeggen, maar dit muisje krijgt nog een staartje.
Het lijkt wel of de geschiedenis zich herhaalt met dit soort conflicten. Jaren geleden was het de Veldweg, deze keer is het de Braakmansweg. Waarom gebeurt zoiets en is het te voorkomen?
Het antwoord op dat laatste is nee. Het is van alle tijden dat mensen elkaar schurft en luizen gunnen. Nou ja, niet iedereen natuurlijk – er zijn uitzonderingen die gaan over levensbedreigende kwalen.
De vraag in deze casus is dan ook: wat was er eerder de kip of het ei? Het hek was er eerst en blokkeerde een openbare weg die op de wegenkaart staat. Volgens het bordje van Staatsbosbeheer zijn motorrijtuigen daar sowieso al verboden. Voetgangers en fietsers, zijn gewoon welkom. Dan wordt zo’n hek met een hangslot wel een onneembare hindernis voor de marskramer met handkar of de hulpverleners met een blauw zwaailicht.
Ik ben benieuwd wie aan het langste eind trekt. De eigenaar overweegt aangifte, maar mag hij zomaar een hek plaatsen? Wat ik wel weet is dat advocaten glimlachend bereid zijn tot juridisch advies. Daarom wil ik het volgende waargebeurde verhaal, dat enig inzicht geeft in de lastige materie, met hem delen. Geheel gratis!
Een oud maar nog actueel verhaal over mijn opa, verteld door mijn vader en speelde zich af in ‘t Geziet. Op een dag ontving opa een dagvaarding van de officier van justitie in Almelo. De zaak ging over een vernield hek. Waarom hij verdachte was, wist mijn vader niet “maar over het algemeen moet je niet naar het café gaan als een foutje geheim moet blijven” zo zei hij.
Op weg naar een topadvocaat fietste opa naar Almelo. Maar helaas, op het advocatenkantoor bleek dat Floris Jan reeds de advocaat was van de aangever. Geen probleem. De advocaat schreef een verwijsbrief zodat opa terecht kon bij een collega advocaat, ene Rogier. Een topjurist, zei hij. Enigszins nieuwsgierig naar de ingewikkelde juridische teksten las opa onderweg de verwijsbrief. Floris Jan had het volgende geschreven: “Beste Rogier, er zijn twee vette ganzen. Pluk jij de een, pluk ik de ander. Groeten Floris Jan.”
Om het verhaal af te maken; beide partijen hebben verloren. Wel had mijn opa toegezegd om een nieuw landhek te maken dat volgens de rechter altijd open moest blijven. En zo geschiedde. Het oude hek ging in de open haard op de dèl, de plek waar ze samen een borrel dronken op hun avontuur. En de advocaten? Die glimlachten.
Het nieuwe hek was echter van korte duur. Dit keer was een tamme houtwormkever de dader. Mijn opa is daarna nooit meer bij Morshuis gesignaleerd, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door mijn broers.
Ik wens de ‘ganzen’ veel succes in hun reis naar erkenning.
J. Kwibus
