“Als de vogels fluiten, horen wij jou” - Column

Afgelopen vrijdagmiddag wandelden mijn cheffin en ik in de achtertuin van Tubbergen; de Vasser Heide, nabij ‘t Ladderke.

Wie pensioen heeft en hele dagen druk is met niks en dan ook nog eens ‘hènig an’, heeft daar zomaar tijd voor. Al is wandelen niet mijn grootste hobby. Zoals gewoonlijk was het weer haar idee.

In de serene stilte en onder de herfstzonnestralen waanden we ons op een andere planeet. En dan ineens, zomaar vanuit het niets, zagen we Jan Koopmans. De (Derks)bakker van voorheen. Een paar jaar geleden schreef ik nog een stukje over hem. Nou ja, het ging ook over zijn ludieke Caddy met daar bovenop een reuzen slagroomsoes... mét chocola.

Helaas zagen we Jan natuurlijk niet in levenden lijve, maar was het zijn naam op een eiken bank - midden op de Vasser Heide. Ter herinnering aan zijn geliefde plek en als eerbetoon regelde dochter Hedwig deze zitplaats.

Voorzichtig gingen we dan maar even tegen ‘Jan’ aanzitten. Nu zagen we dat Jan Koopmans niet alleen verstand had van brood en banket, maar ook van de natuur. Dit is inderdaad het mooiste plekje op aarde.

Terwijl we luisterden naar het getjilp van vogels hoorden we vanuit de verte het geluid van een ronkend dieseltje. Tussen de bosschage door zagen we nog net een schim van iets wat leek op een reuzen slagroomsoes. Heeft Hedwig dan toch gelijk?

Kwibus