Verwaterde vriendschap - Column
Deze foto uit 1954 vond ik nog op zolder. Oom Herman oet ’t Geziet. En ook oet de tied. De foto herinnert mij aan de tijd dat ikzelf nog ‘n brommer had. En vrienden! De brommer heb ik nog, vrienden zijn schaars.
Maar soms heb je geluk, zoals vorige week. Nog steeds op zoek naar goedkope koffie kwam ik mijn vroegere (brommer)vriend tegen. Zoiets voelt vertrouwd, maar ook verbazingwekkend hoe snel de tijd gaat.
"Hé ex?", roep ik hem toe. En dan gelijk weer die klik van vroeger. Terwijl onze ‘vriendinnen’ nog in de supermarkt zijn, praten we bij de ingang de tijd vol. "Hoe gaat ie?", is mijn eerste vraag. "Nou goed, ik mag niet klagen", zegt hij. Daarna gaat het over zijn gezondheid, veel wandelen, pensioen (en ook een goed pensioen), kinderen en kleinkinderen die bovengemiddeld presteren en natuurlijk zijn grote hobby: voetbal.
"En hoe gaat het met jou?", vraagt hij een poosje later. "Ik hoorde iets met kanker? Hoe is het daarmee?" Dan schrik ik, want hoe weet hij dat? Maar gelukkig kan ik zeggen: "Ja goed, al ruim een jaar tumorvrij. Tegenwoordig kunnen ze best wel veel, die doctoren. Dus ik kan je geruststellen; net als vroeger op de brommer heb ik donders veel geluk gehad. Ik wordt 92!"
Dan vraagt hij: "Welke arts heb je?" Ik zeg: "Een vakman, drs. Bhawanie uit Enschede." Ineens kijkt hij zorgelijk en zegt: "O, die heeft mijn broer ook gehad. In eerste instantie was bij hem ook alles goed, maar toen kreeg hij ruim een jaar later te horen dat de kanker weer de kop opstak. Hij werd slechts 71."
"Wat heftig, gecondoleerd", zeg ik nog, maar dan vraagt mijn ex-vriend: "Gebruik je nog Prednison?" Ik zeg: "Nee, dat heb ik eigenlijk nooit gebruikt. Alleen bestraling. Hoezo?" "Nou, ik vind dat je hoofd veel dikker is dan vroeger", zegt hij. Tja, leuk is anders, maar hij heeft wel gelijk. Het zijn de hapjes en de biertjes, maar ik zeg: ‘O, dat komt omdat ik nu columns schrijf en daar krijg je een dikke kop van." Hahaha, we lachen wat af. Net als vroeger.
Onderweg naar huis vertelt mijn vrouw dat ook zij een bekende heeft gesproken in de supermarkt. De vrouw van mijn vriend was nog altijd net zo belangstellend als vroeger. "Wat heb je daar in de kar liggen?" vroeg ze, wijzend op een doosje met kleine flesjes. "Dat is Yakult", antwoordde mijn vrouw. Maar kennelijk kende ze dat niet, want ze vroeg: "Waar gebruik je dat voor?"
Kortom, op de terugweg hadden we genoeg te kletsen. Maar nog voordat we thuis waren zei ik tegen mijn vrouw: "Ongelooflijk hoe mooi die twee bij elkaar passen. Maar ik weet nu ook waarom vriendschap soms verwaterd."
Kwibus
