Emotioneel afscheid van kerk: 'God verdwijnt nooit uit Albergen'

Met een snik en een traan heeft zondagochtend de laatste eucharistieviering ofwel heilige mis plaatsgevonden in het kerkgebouw van Albergen, een beladen moment voor veel deelnemers en aanwezigen.

Dertig parochianen konden nog eenmaal fysiek de kerk van binnen zien in de huidige functie. Ze waren door loting aangewezen, omdat er vanwege het coronavirus niet meer aanwezig mochten zijn.

Arjan en Léon Lucas, de nieuwe eigenaren van het gebouw, vervulden een rol als misdienaar. Diverse sprekers stonden stil bij dit bijzondere moment.

Het katholieke leven van Albergen ontwikkelt zich al sinds het jaar 1407, zo stipte pastoor Casper Pikkemaat aan. Hij beschreef het gedwongen afscheid van de Alberger kerk als een beetje sterven, vrij naar een Franse uitdrukking. "Máár een kerk is meer dan een huis van hout en steen. Het is een gebouw waarmee mensen verbonden raken, zowel met het hoofd als met het hart. Een gebouw dat diepe herinneringen oproept, waarbij ook soms oude wonden weer opengaan."

Pikkemaat verwacht echter nooit een boek met als titel 'Hoe god verdween uit Albergen' te zullen lezen, omdat volgens hem het plaatselijke geloofsleven veel te sterk is. Hiervoor haalde de pastoor een passende anekdote aan uit de tijd dat het nieuws over de sluiting nog vers op het netvlies lag en bij vele Albergenaren emoties opriep, vooral tijdens bijeenkomsten. "Op datzelfde moment kwam via het gangpad een kleine, ietwat oudere man aangelopen. Het was Henk Rikhof en hij wilde graag even het woord nemen. Met de nodige moeite haalde hij, vanuit de binnenkant van zijn jaszak, dit handgeschreven briefje tevoorschijn. Met een kwetsbare stem en in het plat las Henk tien punten voor over hoe de geloofsgemeenschap door kon gaan, ook al zou de kerk op termijn sluiten. Hij liet iedereen, inclusief mijzelf, volkomen sprakeloos. Wát een vertrouwen, wát een veerkracht!"

Er werd in de allerlaatste eredienst speciaal stilgestaan bij iedereen die - soms letterlijk - een steentje bijgedragen hebben aan de bouw en onderhoud van het gebouw, allen die er een geloofsgemeenschap vonden en alle priesters of andere voorgangers die er door de jaren heen erediensten hebben geleidt. De hechte samenwerking met basisschool Kadoes werd gesymboliseerd door een kinderschildering van onder meer een regenboog, welke boven het altaar hing. De leerlingen Merle Alberink, Suus Nijkamp, Maud Verver en Amy Evers mochten de schoolkaars ontsteken.

Het slotwoord was aan voorzitter Truus Schlepers van de commissie van beheer. "Voor de een zal de kerksluiting een ingrijpende gebeurtenis zijn, voor de ander wat minder. Iedereen zal er op z'n eigen manier mee omgaan. Hier in dit gebouw, Gods huis, is veel gebeurd: doopsel-, eerste communie-, vormsel-, huwelijk- en uitvaartvieringen. Dus er zijn tranen gevloeid van verdriet, maar zeker ook van vreugde en dankbaarheid."

Aan het einde van de emotionele dienst droegen parochianen in een statige processie diverse relikwieën naar buiten.

Op deze slotdag kunnen belangstellenden nog tussen 13 en 17 uur een kaarsje opsteken, herinneringen ophalen en een presentatie bekijken. De doopboeken, huwelijksboeken en overlijdensboeken liggen nog voor iedereen ter inzage. Bezoekers kunnen zich tevens laten fotograferen op een voor hen bijzondere plek. Deze foto krijgt men dan later als herinnering thuisgestuurd.

Iedere bezoeker wordt gevraagd een mondkapje te dragen. Vrijwilligers zijn aanwezig om alles in goede banen te leiden.

De officiële onttrekking aan de eredienst is per 1 maart 2021 een feit, volgens het decreet van het bisdom Utrecht. Er vinden gesprekken plaats om ook de kerken in bijvoorbeeld Fleringen en Langeveen uiterlijk in 2025 te sluiten. Alleen de dorpskerken van Mariaparochie en Geesteren alsmede de basiliek in Tubbergen blijven dan nog open.