Dit artikel maakt deel uit van een reeks over de overeenkomsten en verschillen tussen de boerenprotesten in 1971 (Tubbergen) en 2019-2020 (heel Nederland). Het werd mede mogelijk gemaakt door het Steunfonds Freelance Journalisten. Het gaat om de volgende artikelen:
Stemmen
De manier waarop de ruilverkaveling tot stand zou moeten komen, vormde het volgende probleem. Want wanneer een stemgerechtigde niet ging stemmen, dan was die stem automatisch vóór de ruilverkaveling; dat was zo wettelijk vastgelegd. Dus iedereen die als grondeigenaar geregistreerd stonden, was stemgerechtigd. Maar velen stonden ook nog ingeschreven, terwijl ze geëmigreerd of al overleden waren. Hierdoor kregen zelfs de doden nog een oproep om te stemmen…
De zaal van hotel Kemperink in Tubbergen is dinsdagochtend 29 juni 1971 tot de nok gevuld met boeren en andere landeigenaren. De ruilverkaveling staan op het programma, maar al snel wordt duidelijk dat er veel meer weerstand tegen de plannen is dan gedacht. Als gedeputeerde Herman Schoemaker (KVP) de vergadering wil openen, wordt hem het spreken eigenlijk direct onmogelijk gemaakt. Hij krijgt enkele klappen van een paar aanwezigen, die hem bovendien bedreigen. De vergadering is “ernstig verstoord”, zo meldt de provincie aan het ministerie. Hierna verenigen woedende boeren zich in een “actiecomité uit de streek” om de gehele ruilverkavelingsplannen van tafel te krijgen met bezwaren die ze dan “pas” kenbaar maken.
De woede van de boeren komt echter zeker niet uit de lucht vallen. Een dag eerder waren er al protesten geweest en voorafgaand aan de stemming waren actievoerders nog met tractoren en melkwagens de straat opgegaan.
